Publikacje

Zbiór szkiców o dziewięciorgu prozaikach i prozaiczkach to zmierzenie się z doświadczeniem losu (bytu) i lęku (bycia), historii (świata) i historii (jednostki), domu (tradycji) i drogi (ucieczki). Chciałoby się powiedzieć, że szkice te świetnie się czyta, ale słówko „świetnie” wydaje się być intruzem w tym zdaniu. Nie można czytać „świetnie”, kiedy cały świat, którego jesteśmy uczestnikami, którego doświadczamy historycznie, rodzinnie i osobniczo - rozpada się nam, jak w tytule zbioru. Zwróćmy uwagę na spekt niedokonania i stałość procesu: świat „się rozpada”, a nie rozpadł - i czyni to „wciąż”. Protagoniści, o ktorych czytamy na kartach powieści, których biografie, przeklęty los i zmęczenie wyłuskujemy z misternie tkanej narracji, są w jakimś sensie nami samymi - także umiejscowionymi w czasie, miejscu, rodzinie, poszukujący zadomowienia i uciekający od niego, byle dalej, bo - jak pisze Stasiuk - „wciąż mnie znosi”.

Fragment recenzji prof. dra hab. Mariana Kisiela