Doktorzy Honoris Causa

Urodzony 29 sierpnia 1935 roku w Warszawie.

Kariera zawodowa:

Absolwent Politechniki Łódzkiej
1957 – magister inżynier mechanik
1965 – doktor nauk technicznych
1975 – doktor habilitowany nauk technicznych w zakresie maszyn przepływowych
1980 – profesor nadzwyczajny nauk technicznych 1991 – profesor zwyczajny nauk technicznych

Funkcje pełnione w Politechnice Łódzkiej:

1987 -1990 – Dziekan Wydziału Mechanicznego Politechniki Łódzkiej
1990 -1996 – Rektor Politechniki Łódzkiej
1991 – Dyrektor Instytutu Maszyn Przepływowych Politechniki Łódzkiej
2002 – 2008 – Rektor Politechniki Łódzkiej

Doktoraty Honoris Causa:

1992 – University of Strathclyde w Glasgow
2004 – Państwowego Technicznego Uniwersytetu w Petersburgu
2004 – Uniwersytetu Jean Moulin Lyon 3 (w dziedzinie zarządzania)

Misje zagraniczne:

1962 – 1963 – Electricité de France, Strasburg
1977 – 1978 – Visiting profesor w Uniwersytecie Paryż VI Piotra i Marii Curie
1981 – 1986 – Profesor Uniwersytetu Technicznego w Oranie
1978 – 1986 – Cykliczne wykłady w Wolnym Uniwersytecie w Brukseli (Université Libre de Bruxelles)
1984 – Seminaria na Uniwersytecie Lavala w Quebeku i w Politechnice w Montrealu
1988 – 1997 – seminaria w Ecole Nationale Supérieure d’Arts et Métiers w Paryżu, w Uniwersytecie Paryż 6 i w Uniwersytecie Jean Moulin Lyon 3

Członek:

Od 1980 – Łódzkiego Towarzystwa Naukowego
Od 1980 – Belgijskiego Stowarzyszenia Mechaników
1997 – 2000 – Rady Głównej Szkolnictwa Wyższego (przewodniczący Sekcji Uczelni Technicznych)
2002 – 2005 – Prezydium Konferencji Akademickich Szkół Polskich (KRASP- przewodniczący Komisji ds. kontaktów ze szkolnictwem średnim)
2002 – 2005 – Konferencji Rektorów Państwowych Wyższych Szkół Łodzi (przewodniczący)
2003 – 2008 – Konferencja Rektorów Polskich Uczelni Technicznych (KRPUT – przewodniczący) Sekcji Mechaniki Płynów Komitetu Mechaniki PAN,
Polskiego Forum Akademicko-Gospodarczego (członek zarządu),
Rady Naukowej Instytutu Techniki Cieplnej w Łodzi (przewodniczący),
Rady Naukowej OBR COBR CENARO w Łodzi od 1991 (przewodniczący).

Badania i wdrożone konstrukcje:

Skonstruowanie pierwszej polskiej turbiny gazowej małej mocy do napędu pompy pożarniczej (wdrożona do produkcji w WSK Rzeszów); opracowanie metody obliczeń charakterystyk turbiny gazowej dośrodkowej w różnych warunkach pracy; opracowanie metody obliczeń mikroturbin, przeprowadzenie badań eksperymentalnych; prace nad łożyskami powietrznymi, metody obliczeń, zrealizowane konstrukcje (m.in. turbinowa wiertarka dentystyczna na łożyskach gazowych); prace eksperymentalne nad identyfikacją niestacjonarnego przepływu trójwymiarowego w turbinie osiowej dwustopniowej; prace nad wykorzystaniem energii geotermalnej; prace nad wysokosprawnymi obiegami silników turbinowych.

Publikacje:

Ogólna liczba 83, m.in.: Badania Eksperymentalne stopnia mikroturbiny z wirnikiem o łopatkach promieniowych, “Cieplne Maszyny Przepływowe” 1975; Caractéristiques non-dimensionelles des paliers à gaz, “Revue Mécanique” 1979; Méthode pratique de calcul des paliers à gaz, “Revue Mécanique” 1979; Lubification gazeuse des éléments des machines textiles, Université Libre de Bruxelle, Note Nr 50; Axial two-stage turbine test for unsteady flow measurements, “Cieplne Maszyny Przepływowe” 1995; Experimental Investigation of Three Dimensional Flow in a Two-stage Turbine, “Rotary Fluid Flow-Machines” – Proceedings of the VIII-th Int. Conf. Rzeszów 1998; Stator Wake Clocking Effects on 3D Unsteady Flow in a Two-stage Turbine, 3rd European Conf. on Turbomachinery London 1999; A recuperated gas turbine incorporating external heat sources in the combined gas-steam cycle, ASME Turbo Expo 2000. Proceedings , 2000; Stator clocking effects on efficiency of a two stage low-pressure model turbine. Euroturbo 4, 4th European Conference on Turbomachinery, Fluide Dynamics and Thermodynamics. Conference proceedings. 2001, p.599-604; Możliwości efektywnego wykorzystania energii geotermalnej z odwiertu na terenie kampusu Politechniki Łódzkiej, Cieplne Maszyny Przepływowe-Turbomachinery nr 123, 2003, Konferencja „Energia Odnawialna w Polsce i w Niemczech”(także w języku niemieckim); Externally Biofuel-Fired Gas Turbine with the Geotermal Energy Source, Proceedings of the 10th International Sympodium Heat Transfer and Renewable Sources of Energy, Międzyzdroje 2004 s.193-200.

Książki:

Turbiny gazowe małej mocy (współautor) 1963; Poradnik inżyniera mechanika 1969 (dwa rozdziały); Łożyska gazowe i napęd mikroturbinowy (współautor) 1981; Turbomachines – théorie générale 1986, 1995. Autor 17 patentów. Promotor 7 prac doktorskich, 2 prace doktorskie w toku.

Nagrody i odznaczenia:

pięciokrotnie Ministra Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki (Ministra Edukacji Narodowej), nagroda naukowa miasta Łodzi 1997, Prezesa ZG SIMP w 1965; Złoty Krzyż Zasługi 1973; Krzyż Kawalerski i Komandorski Orderu Odrodzenia Polski 1981, 1995, Francuskie Palmy Akademickie 1995, Honorowa Odznaka Miasta Łodzi 1995, Medal Edukacji Narodowej 1997, zasłużony: dla Politechniki Łódzkiej, dla m. Łodzi, dla województwa piotrkowskiego, dla woj. Bielskiego.

Hobby:

muzyka klasyczna, dobra piosenka (zwłaszcza francuska), narty.

23.07.1944 Urodzony w Ettlingen koło Karlsuhe w Niemczech.

Szkoła:

1950 – 1964 Szkoła podstawowa i średnia w Karlsruhe w Niemczech
1964 ukończył szkołę średnią (matura) w Karlsruhe w Niemczech (Gimnazjum im. Goethego).

Studia:

1964 Odbywał praktykę w zakładach Siemens Ag w Karlsruhe w Niemczech.
1964 – 1969 Studia elektrotechniczne (inżynieria łączności i technologia wysokiej częstotliwości ) na Politechnice w Karlsruhe.
1969 Uzyskał tytuł magistra inżyniera.

Przebieg kariery zawodowej:

1969 – 1972 Asystent Naukowy w Instytucie „ Teoria elektrotechniki i meteorologii” w Politechnice w Karlsuhe
1969 Uzyskał tytuł doktora inżyniera na Wydziale Elektrotechnicznym Politechniki w Karlsruhe. Praca doktorska pt. „Nowy koder położenia w postaci przetwornika przez zastosowanie pierścienia zwarciowego”.
1972 – 1975 Firma Robert Bosch GmbH w Norymberdze w Niemczech, pracował jako stażysta, na stanowisku inżyniera ds. badawczo – rozwojowych, kierownika grupy „Wstępnego rozwoju nowych wyrobów” w dziedzinie czujników i elementów wyposażenia elektrycznego w samochodach.
1975 – 1992 Profesor Uniwersytetu Bundeswehry w Hamburgu w Niemczech. Kierownik Laboratorium Metrologii i Mechaniki Precyzyjnej.
Od 1992 Profesor Uniwerystetu Erlangen – Nűrnberg, Wydział Techniczny (szkoła inżynierska); prof. zwyczajny w Katedrze Zarządzania Jakością i Metrologii Produkcyjnej.

Stanowiska piastowane przez określony czas:

Członek senatu akademickiego
Dziekan ds. Studiów w Katedrze Technicznej, Przewodniczący Komisji Oceniającej
Przewodniczący Rady Egzaminacyjnej
Przewodniczący Komisji Harmonizacyjnej i inne.

Działalność na polu naukowo-technicznym:

1978-1985 Przewodniczący Komitetu VDI/VDE-GMA „Metrologia współrzędnościowa”
Od 1980 Recenzent Niemieckiej Wspólnoty Badawczej (DFG) ds. propozycji badawczych.
1983-1988 Przewodniczący Komitetu DIN „Długości i kształtów” (NLG).
Od 1997 Członek rady DIN-NATG (Komitetu normalizacyjnego „Podstawy techniki”).
Od 1999 Przewodniczący Komitetu Technicznego IMEKO (Międzynarodowa Konfederacja ds. Pomiarów) nr 14: „Pomiary wielkości geometrycznych”.
Od 2001 Członek korespondencyjny CIRP (Międzynarodowa Instytucja ds. Badań Technologicznych).
Od 2001 Przewodniczący Komitetu GMA ds. Mikro- i Nanometrologii.
Od 2004 Inicjator, a następnie koordynator finansowanego przez DFG priorytetowego programu pt.: „Nowe strategie w zakresie pomiarów i weryfikacji w produkcji mikrosystemów oraz części składowych nanostruktur”.

Członek rad naukowych magazynów: 

23.07.1944 Urodzony w Ettlingen koło Karlsuhe w Niemczech.

Szkoła:

1950 – 1964 Szkoła podstawowa i średnia w Karlsruhe w Niemczech
1964 ukończył szkołę średnią (matura) w Karlsruhe w Niemczech (Gimnazjum im. Goethego).

Studia:

1964 Odbywał praktykę w zakładach Siemens Ag w Karlsruhe w Niemczech.
1964 – 1969 Studia elektrotechniczne (inżynieria łączności i technologia wysokiej częstotliwości ) na Politechnice w Karlsruhe.
1969 Uzyskał tytuł magistra inżyniera.

Przebieg kariery zawodowej:

1969 – 1972 Asystent Naukowy w Instytucie „ Teoria elektrotechniki i meteorologii” w Politechnice w Karlsuhe
1969 Uzyskał tytuł doktora inżyniera na Wydziale Elektrotechnicznym Politechniki w Karlsruhe. Praca doktorska pt. „Nowy koder położenia w postaci przetwornika przez zastosowanie pierścienia zwarciowego”.
1972 – 1975 Firma Robert Bosch GmbH w Norymberdze w Niemczech, pracował jako stażysta, na stanowisku inżyniera ds. badawczo – rozwojowych, kierownika grupy „Wstępnego rozwoju nowych wyrobów” w dziedzinie czujników i elementów wyposażenia elektrycznego w samochodach.
1975 – 1992 Profesor Uniwersytetu Bundeswehry w Hamburgu w Niemczech. Kierownik Laboratorium Metrologii i Mechaniki Precyzyjnej.
Od 1992 Profesor Uniwerystetu Erlangen – Nűrnberg, Wydział Techniczny (szkoła inżynierska); prof. zwyczajny w Katedrze Zarządzania Jakością i Metrologii Produkcyjnej.

Stanowiska piastowane przez określony czas:

Członek senatu akademickiego
Dziekan ds. Studiów w Katedrze Technicznej, Przewodniczący Komisji Oceniającej
Przewodniczący Rady Egzaminacyjnej
Przewodniczący Komisji Harmonizacyjnej i inne.

Działalność na polu naukowo-technicznym:

Członek rad naukowych magazynów: 

Ks. bp Tadeusz Rakoczy urodził się w dniu 30 marca 1938 roku w Gilowicach, gdzie uczęszczał do szkoły podstawowej. Dalszą naukę kontynuował w Liceum Ogólnokształcącym w Żywcu. W 1957 r. wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego w Krakowie. W Seminarium dał się poznać jako gorliwy student i dobry kolega. Został wówczas dziekanem kleryków, co było dowodem zaufania, tak ze strony przełożonych, jak i samych kleryków. Ukończył Seminarium Duchowne otrzymując tytuł zawodowy magistra z teologii w zakresie teologii biblijnej. W dniu 23 czerwca 1963 r. został wyświęcony na kapłana przez ks. bpa Karola Wojtyłę wikariusza kapitualnego w Krakowie i przez niego skierowany jako wikariusz do parafii Ofiarowania Matki Bożej w Wadowicach, gdzie pełnił funkcję kapelana w miejscowym szpitalu. Po uzyskaniu licencjatu z teologii w zakresie biblistyki został mianowany asystentem przy Katedrze Nowego Testamentu na Papieskim Wydziale Teologicznym w Krakowie. Od 1970 r. studiował w Uniwersytecie Gregoriańskim i Papieskim Instytucie Biblijnym w Rzymie, gdzie uzyskał licencjat w dziedzinie nauk biblijnych. W latach 1976 – 1978 pracował jako duszpasterz w jednej z parafii rzymskich. Wielokrotnie również udawał się do Francji, gdzie pełnił posługę duszpasterską wśród tamtejszej Polonii.

W październiku 1978 r. Ojciec Święty Jan Paweł II powołał go do pracy w Stolicy Apostolskiej. Wspólnie z ks. Józefem Kowalczykiem, obecnym nuncjuszem apostolskim w Polsce, organizował Polską Sekcję Sekretariatu Stanu, w której pracował, aż do 1992 r. W 1979 r. został mianowany honorowym kapelanem, a w dniu 24 grudnia 1987 r. prałatem Jego Świętobliwości. Z tego okresu pochodzi wiele wydawnictw książkowych zawierających bezcenne teksty Jana Pawła II. Redaktorami tych opracowań byli: ks. Stanisław Dziwisz, ks. Józef Kowalczyk i ks. Tadeusz Rakoczy. Mając na uwadze wszystkie zasługi ks. Tadeusza Rakoczego, w dniu 25 marca 1992 r. papież Jan Paweł II mianował go biskupem dla Kościoła Bielsko-Żywieckiego. W dniu 26 kwietnia 1992 r., w niedzielę oktawy wielkanocnej, Jan Paweł II w Bazylice Świętego Piotra dokonał konsekracji 7 nowych biskupów, wśród nich był ks. Tadeusz Rakoczy.

W dniu 9 maja 1992 r. w katedrze Świętego Mikołaja w Bielsku-Białej odbyło się uroczyste, kanoniczne objęcie urzędu biskupa diecezji i rozpoczęcie posługi pasterskiej przez ks. bpa Tadeusza Rakoczego, pierwszego ordynariusza diecezji bielsko-żywieckiej.

Dzięki osobistym staraniom ks. bpa Tadeusza Rakoczego w życiu diecezji miały miejsce wydarzenia bez precedensu, które na zawsze wpisały się w historię miasta i regionu, a nawet Polski. Do takich wydarzeń niewątpliwie należy pielgrzymka Jana Pawła II w maju 1995 r. Ojciec Święty przybył wówczas do Skoczowa, Bielska-Białej i Żywca, by spotkać się z wiernymi i dziękować Bogu za dar kanonizacji św. Jana Sarkandra, by umocnić wiarę i zachęcić po ojcowsku do wytrwałości.
Rozumiejąc istotę i potrzebę udziału świeckich w życiu nowo powstałej diecezji bielsko-żywieckiej, ks. bp Tadeusz Rakoczy w dniu 24 czerwca 1994 r. powołał Instytut Teologiczny im. Św. Jana Kantego w Bielsku-Białej. W ramach Instytutu działają: Studium Teologii dla osób świeckich i zakonnych, Kolegium Teologiczne dla katechetów, Studium Proboszczowsko-Wikariuszowskie, Studium Teologii Rodziny, Studium Katolickiej Nauki Społecznej. Dzięki decyzją i opiece duchowej oraz materialnej ks. bp Tadeusza Rakoczego wielu kapłanów ukończyło studia specjalistyczne w kraju i za granicą, dwudziestu sześciu zdobyło już stopień doktora, pięciu stopień doktora habilitowanego, a dwóch tytuł profesora. Ks. bp Tadeusz Rakoczy jest współautorem 26 pozycji książkowych oraz 237 tekstów drukowanych.

Prof. dr hab. inż. Jerzy Merkisz urodził się 14 września1947 roku. Jest absolwentem Politechniki Poznańskiej, z którą związał swą karierę zawodową i naukową i na której zdobył wszystkie stopnie naukowe. W 1971 r. uzyskał dyplom magistra inzyniera mechanika i rozpoczął pracę asystenta w Instytucie Techniki Cieplnej i Silników Spalinowych. W 1978 r. obronił doktorat na Wydziale Maszyn Roboczych i Pojazdów Politechniki Poznańskiej. W 1992 r. habilitował się w dyscyplinie budowa i eksploatacja maszyn, specjalność silniki spalinowe. W 1997 r. uzyskał tytuł profesora nauk technicznych. Od 01.09.1993 pełni funkcję dyrektora Instytutu Silników Spalinowych i Transportu.

Jego działalność naukowa dotyczy zagadnień spalania i toksyczności silników spalinowych oraz ekologicznych oddziaływań transportu na środowisko. W tym zakresie rozwinął, jako pierwszy w kraju, systemy pomiarowe „on-board” umożliwiające badania emisji pojazdów w ruchu, w tym samochodów ciężarowych i autobusów, których nie można badać na hamowniach rolkowych.